Һуңғы йылдарҙа Сөләймән ауыл араһына бик сығып йөрөмәне. Ҡапҡанан ары китмәне. Донъяларын нығытты. Мин үлгәс тә әле өй ун йыллап торор, ҡаҡшамаҫ, тип һөйләнде. Йәнәһе, изгелеген күрерһең, аҙаҡ... үҙең ҡара... Сафия баяғы уйҙарына ҡабат әйләнеп ҡайтты. Бына шул ғүмере тирмәнгә бармаған, һуңғы йылдарҙа йүнләп урамға ла сыҡмаған кеше иртүк кенә, егеттәр кеүек һикереп менеп, “Беларусь” йөрөткән Хәйҙәргә ҡушлап ултырҙы.
– Тоҡто минән, бабайҙан, күтәртмәҫтәр, күҙ-ҡолаҡ булырмын, – тигән булды бит әле, барма, тип ҡаршы төшкәндә.
Күңелендә былт итеп ҡабынған хәүеф үкендерә башланы. “Ғүмере ҡыланмағанын...” Сафия тағы хәтер таҫмаһын әйләндерҙе, бына ире, ҡәҙерле бер нәмәһенән айырылғандай, оҫтаханаһында ултырған һандыҡҡа ҡайырылып ҡараны...
Хәле үтә ауыр булмаһа, бабайын алып ҡайтып үҙе тәрбиәләр. Һинең ҡулыңдан ашаһам, һин яһаған сәйҙе эсһәм, көс кереп киткәндәй була, тиер ине бит ул...
Ана, балнис та күренде. Бер ҡатлы кирбес йорт алдына килеп туҡтағас, Сафия ҡарсыҡ машинанан йылдам ғына төшөп, алдан йүрмәләне. Алтынбай уларға ҡаршы сыҡҡан шәфҡәт туташына баш ҡаҡты. Алып килдем инәйҙе, тиеүе булды микән...