“Нисә йылға бер юл шиғыр яҙҙым…”
Ике йылға ике шиғыр яҙҙым,
Яҙмышыма килеп кермәһә лә
Аҡман-тоҡмандарҙың аһ-зары.
Алдарымда ятҡан ҡәләмдән.
Ул бит миңә үҙе килеп керҙе
Ҡасып уйһыҙ, моңһоҙ әҙәмдән.
Шиғыр яҙам тиһәм, атам-әсәм,
Инде яҙам тиһәм, балам сирләй,
Һырҙар ята маңлай юлаҡлап.
Таң атҡанда, шәфәҡ батҡанда ла
Аяҡ-ҡулым бәйле эш менән.
Илһам - Аҡбуҙ өркөп ҡаса мәллә
Мәшәҡәтле, тилбер кешенән.
Шиғырҙарым, ахыры, икмәк булып
Ҡыҙҙарымда толом булып үҫә,
Киҫмәгеҙсе, тиеп ялбарып.
Яҙам тим дә, тағы туҡталам.
Аҫылдар бит ерҙә аунап ятмай,
Аҫыл эҙләп күккә уҡталам.
Ерһенәм дә, ҡайтам йыр ҡайып.
“Аһ” иттерер шиғырҙарым булып,
Ике ҡыҙым булып йылмайып.
Һуҡыр бер тин юҡ кеҫәмдә,
Мин – ҡайнар йәй түгел инде,
Мин – боҙломон, ҡарлымын.
Ағайҙарым бала саҡта ерҙе
Тарих китабында бер аяҡта
Гөл ултыртам тиеп магазиндан
Кесерткәндәр хатта һылыу.
Бер бал ҡорто китте тешләп.
Табалмайым әллә ниңә юлды?
Ҡанаттарым ғына булығыҙсы,
Күрһәтегеҙ, зинһар, уңды-һулды?!
Йоҡлап ятаһыңдыр кире ҡайтмай?
Минең әле һынау тотҡан мәлем.
Ауыр саҡта дуҫтар дуҫты һатмай.
Битлектәрен һалһын һәммәһе лә,
Һәр береһе инһен үҙ төҫөнә.
Үҙемдә мин үҙем табайымсы,
Һиндә һине эҙләп интекмәйем.
Бер-беребеҙ әгәр табалмаһаҡ,
Боҙҙар булып туңып, кителәйем.
Аптырайым, ни хәл һарыларға
Һабышмайса иҫән ҡалғанмын?!
Һағышымды, ахыры, Рәүҙәгемдең
Тулҡынына илтеп һалғанмын.
Ҡанатына наҙлап алған бит ул,
Таштарына ятып йомшаҡ һыуын
Туйғансы бер услап эсәйем.
Беләҙеген бүләк итә талдар,
Кәңәш бирә ғорур тирәктәр.
Өгөттәрен бетеү итеп алам,
Инселәнгән хәҙер һирәктер.
Ҡарт еректәр йомшаҡ күңеллеләр
Йәш ҡоялыр йәшел күҙенән.
Аҡылымды гелән теҙген итәм –
Һис сыҡмайым оло һүҙенән.
Селтербейем сәңгелдәген аҫа,
Һиҙеп кейекһегән сағымды.
Иҫәкәйем - ғәзиз яғымдыр!
Мөлдөрәп торған наҙҙарҙан
Сың – сың килеп урман моңо